ردپای بوم‌شناختی (Ecological footprint) معیاری است که میزان تقاضای انسان‌ها از منابع طبیعی جهان را تعیین می‌کند. این معیار نشان می‌دهد چه مقدار منابع طبیعی برای یک شیوه‌ی خاص از زندگی نیاز است. ردپای بوم‌شناختی اکنون به یکی از پرکاربردترین معیارهای اندازه‌گیری تأثیر انسان بر محیط زیست تبدیل شده است و برای برجسته کردن ناپایداری شیوه‌های زندگی فعلی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
به بیان ساده‌تر، ردپای بوم‌شناختی نشان دهنده‌ی میزان فشاری است که انسان بر منابع طبیعی موجود در محیطِ اطرافش وارد می‌کند. ردپای بوم‌شناختی به طور کلی با واحد هکتار جهانی (gha) بیان می‌شود. با کمک این واحد اندازه‌گیری متخصصان می‌توانند میزان زمینی که هر انسان برای برآوردن نیازهایش لازم دارد را محاسبه کنند. همچنین با این واحد می‌توان میزان عرضه طبیعت و تقاضای انسان‌ها را با هم مقایسه کرد. برای مثال، در سال ۲۰۱۴ سرانه‌ی ردپای بوم‌شناختی جهان gha ۲.۸ بود. از آنجا که ظرفیت زیستی جهان در آن سال gha ۱.۷ برای هر نفر بود، ردپای بشر ۱.۱ هکتار جهانی از ظرفیت زیستی زمین فراتر بود.
ایده‌ی محاسبه‌ی ردپای اکولوژیکی را برای اولین بار ویلیام ریس، بوم‌شناس کانادایی، در سال ۱۹۹۲ مطرح کرد تا اثرات زیست محیطی فعالیت‌های انسان را ارزیابی کند. از این واحد معمولاً برای محاسبه پایداری یک منطقه، یک فرد یا یک تجارت نیز استفاده می‌شود. بدون ارزیابی ردپای اکولوژیکی، نظارت بر مصرف منابع طبیعی و حرکت به سوی آینده‌ی پایدار برای دولت‌ها و سازمان‌ها دشوار است.